Stil staan en verder gaan

Het is alweer een poosje geleden dat ik weer wat op mijn weblog heb gezet. Het is me niet in de koude kleren gaan zitten, het terug vinden van mijn biologische familie. Helaas zijn mijn Indiase ouders beiden niet meer in leven. Daarom ben ik des te blijer dat er wel broers en een zus zijn. We hebben eens in de maand telefonisch contact met de broers en zus. In mijn vrije uurtjes ben ik me aan het verdiepen in de geschiedenis van het land, India. Tradities en gewoontes en de taal. Valt nog een hoop te leren. We weten nog niet wanneer de dag komt wanneer ik kan zeggen we gaan ze ontmoeten!! Ik beloof bij deze dat jullie één van de eerste zullen zijn die ik het vertel. ;) Al de tijd heb ik niet stil gezeten. Heb het quiltwerk in de kast opgeborgen, maar wel dat ik het zo kan oppakken. Het haakwerk ligt me wat lekkerder in de hand.

Naast het maken van een baretten ben ik begonnen aan een baby dekentje.

Nog een dagje hard door haken en hij is af.

Hoop wel weer wat vaker te bloggen. Hartelijke groet en een fijne dag/weekend, Sarita

Grote familie

Even op een rijtje gezet voor jullie.

Dit zijn mijn biologische broers.
(met hun vrouwen en er staan een aantal van hun kinderen en klein kinderen op, er waren er ook die ergens anders wonen en werken, dus niet iedereen staat er op)


Dit is mijn zus. Zij is de oudste van het gezin. Ze is getrouwd en heeft 3 kinderen en 5 achterklein kinderen. Dus ik ben al oud tante! En dat op mijn 36 levensjaar! Ik was nummer 6, de jongste van het gezin.


**** Dit zijn mijn Nederlandse broers ****

Danny met zijn gezin.

Niek en Jos met hun vrouwen.

Eindelijk zekerheid!

Voor degene die mij niet kennen (ik denk de meesten onder u).
36 jaar geleden ben ik samen met een ander kindje geadopteerd door Nederlandse ouders die op dat moment werkzaam waren in Zuid-India.





Over mijn familie was er heel weinig bekend, dus een zoektocht was toen onbegonnen werk. Het heeft me wel altijd bezig gehouden.

Nadat m'n broers (Danny, Niek en Jos) vorig jaar een bezoek in India hebben gebracht...weten we nu meer.
Ze hebben mijn geboorte dorpje bezocht. Ze hebben wat foto's achtergelaten en alles wat wij wisten gedeeld met de dorpelingen.

Mijn jongste broer Jos tussen de dorps bewonders.


Dit is RajaSekhar (de middelste) hij was bijna de enige die een beetje Engels kon spreken en verstaan. Hij wilde wel helpen met het verder zoeken naar familie van mij.
We kregen al gauw te horen dat er mensen waren die het verhaal herkenden. Ze hebben de mensen bij elkaar geroepen en zo kregen we al gauw een foto opgestuurd.



Deze 4(zittende) mannen zouden mijn broers zijn. Zij wisten wel dat er een zusje geboren was, maar wisten niet waar ze was gebleven. Mijn biologische vader had mij weggebracht omdat mijn moeder kort na mijn geboorte overleden was. Nu moesten we uit zoeken of zij de werkelijke broers zijn en dat kan alleen maar door DNA af te staan van beide kanten. Daar is wel een half jaartje mee heen gegaan. Uiteindelijk heeft mijn broer Danny afgelopen Februari 2012 hen ontmoet en hun DNA meegenomen naar Nederland en dat van mij erbij en opgestuurd naar een onderzoeks lab. Daar gingen 2 weken overheen. Vol spanning wachtend op het resultaat. En het wachten duurde niet zolang 2 weken. En ik kreeg per email de uitslag. Het was een hele mooie uitslag. Het zijn mijn biologische broers! Wij zijn ontzettend dankbaar en blij!



We hebben nu na 36 jaar zekerheid.
Wel zijn de beide ouders overleden. Ook heb ik ook nog een half zus. 3 broers hebben al klein kinderen en mijn zus is ook al oma. Er zijn ook nog ooms en tantes. We gaan nu hard sparen om zo spoedig mogelijk ze allemaal te ontmoeten.

Zo, nu kan ik weer mijn handwerken oppakken!

On/zekerheid

Op dit moment zit ik nog in onzekerheid. We zijn bezig met het opsporen van mijn familie/familieleden. Het is zo spannend, dat er weinig uit mijn handen komt, wat handwerken betreft. Vandaag over een week of 3 krijg ik de uitslag van de DNA-bank.

Dit is zeker.
Kinderen uit mijn geboorte dorp. In school-uniform

Het leuke hiervan is is dat iedereen gelijk is. Rijk/arm. Zet mijn kinderen er maar tussen in deze school-uniformpjes, ze zullen haast niet opvallen, met hun donkere kijkers en donkere haartjes.



Dit is in India, in de deelstaat Andhra Pradesh (AP), district Prakasam. Hier ben ik geboren en heb in dit dorpje gewoont. Niet lang, ik was net een weekje oud. Het lijkt me wel heel erg leuk om daar weer eens te kijken. Het dorpje ligt middenin de mango plantages (heb ik me laten vertellen). En laat dat nou mijn allerlekkerste vrucht wezen. Ik denk dat dat nog het enige stukje is wat ik herken. De vrucht, het sap, die ik waarschijnlijk via mijn moeder heb binnengekregen, doen mijn papillen hevig prikkelen en krijg daarbij een heerlijk gevoel. Het mango-meisje. Een mooie titel voor een boek.

Wat houdt ons bezig...

Waar blijven je handwerkjes en je blog-berichtjes hoor ik zo van alle kanten.
Hier het antwoord.


Wat houdt ons zo bezig...
INDIA.

M'n broer Danny hoopt half februari af te reizen naar India met zijn hele gezin, vrouw, 3 jongens en jongste dochter. Om zijn verjaardag daar voor het eerst te vieren met zijn Indiase familie en een bruiloft mee te maken van een nichtje.



Vorig jaar is Danny erachter gekomen dat er nog bloed-eigen familie in India woont.
Zijn moeder en een zus en 5 broers en zijn tweeling-zus.

Wat doe je dan? Koffers inpakken...
Met broers, Niek en Jos zijn ze het vliegtuig in gestapt.

En hebben een hartelijk/warm ontvangst gehad.
Danny na 36 jaar herenigd met zijn familie.
Hoe geweldig byzonder is dat?

HEEL ERG GEWELDIG EN BYZONDER!!

Danny met zijn moeder





Danny met zijn tweeling-zus








Onze broers, Niek en Jos








Danny met zijn hele nieuwe Indiase familie, moeder, broers, zussen, zwagers, schoonzussen, neefjes, nichtjes en ooms en tantes.



En jij...zul je wel afvragen?!
Ik moet inderdaad nog even geduld hebben.
Niek en Jos zijn wel mijn geboorte plaatsje wezen opzoeken.
kHeb intussen wel met andere plaats bewoners contact, via skype en facebook.

Er is inmiddels een familie die zeker weet dat ik hun zusje ben. Met hen heb ik zo nu en dan contact.
We zijn bezig om DNA te verzamelen van broers/zus.
En dan nog de uitslag. Het zijn hele spannende maanden voor ons.

Na dit verhaal kun je wel een beetje begrijpen dat het handwerken een beetje erbij in schiet.

Niet stil gezeten hoor!

Hallo hier ben ik weer. Inderdaad ik heb me een poosje niet laten zien hier.
Maar ik heb zeker niet stil gezeten. Ben dat ook niet van plan.
Je kunt hier wat projectjes zien en activiteiten zien.

Een gehaakt tasje. In een ochtendje klaar en je ziet het...meiden(Louisa) zijn er blij mee. (Vriendin van mijn dochter Lydia) Zo heb ik nog een paar opdrachten liggen voor nog meer meiden.


Een middagje wezen bowlen in Lelystad. Een rustig momentje voor Cornelis.


Maria heeft haar poppenbedje aan haar nichtje Charlotte gegeven. Ik heb het dekje gemaakt. Pop is van Lydia. Janneke heeft het armbandje gemaakt.


Het liefst ben ik bezig met kleine projectjes/opdrachten.

Zo kreeg ik van de week een prachtige bon om iets moois uit te zoeken.
Als ik nog eens iets bestel dan is het bij Gelrebloem.
Zo heb ik gisteren dus weer eens wat besteld.

Deze beer heeft me altijd al aan zitten staren. Eindelijk heb ik hem nu in huis liggen klaar leuk om hem in elkaar te naaien op de woensdagmiddag bv.

Verder heb ik nog wat accessoires, zoals een torn mesje en een quiltlineaaltje. (die had ik kapot laten vallen op de vloer (natuurstenen vloer)
En natuurlijk een mooi bundeltje stofjes (fat Eights)zoals je hier onder kunt zien. Eerst wil ik er 2 kussens van maken voor op m'n bank. Als het een beetje te doen is wil ik er ook een sprei van hebben. Natuurlijk zelf gemaakt.


Nou genoeg te doen wat betreft het handwerken.
En hoop volgende keer (DV) iets meer te vertellen over India!

Groeten Sarita

For you!

For all of my blog readers...
I wish you a




Yours, Sarita