Terug blik op de 2 prachtige weken in India afgelopen Maart 2013

Terwijl heel India onafhankelijkheidsdag viert vandaag, wil ik u/jullie over onze reis/ontmoeting vertellen. Het was een hele bijzondere reis/ontmoeting! Als eerste wil ik iedereen nog eens hartelijk bedanken die ons dit hebben mogelijk gemaakt!! (als ik alles zou opschrijven...zou ik misschien wel iemand vergeten) Nadat we alles in kannen en kruiken hadden zijn we op dinsdag 5 Maart vertrokken naar Schiphol.............................................................. ...........................Het is al zeker 15 jaar geleden dat ik gevlogen had, toen ik het grote vliegtuig (A380)zag begon het wel te kriebelen weer. Ik was als een kind zo blij, Jelle zei:"Hou op anders komen we niet door de douane heen". Het was ook erg leuk om weer eens met Jelle (mijn man) samen te zijn. (we gaan nooit samen weg, we hebben 5 kinderen, dus een groot gezin)We vlogen van Amsterdam naar Dubai(p/m 7 uur vliegen) Dubai airport is een stad op zichzelf al, prachtig en groot. We moesten van de ene kant naar de andere kant, met de metro. Daar hadden we even de tijd om bij te komen. We konden even contact maken met Nederland. Van Dubai naar India. We vlogen (A340 jet)door naar Hyderabad de hoofdstad van de staat Andhra Pradesh (was 3uur en 40 min. vliegen). Het was zo mooi om India vanuit de lucht te zien, maar veilig te landen was nog mooier. Voet aan wal te zetten...heel bijzonder het voelde vertrouwd/thuis komen. Onze tolk met een vriend (Sandeep en Redy)stonden al te wachten. .............................

We hadden de tijd tot een uurtje of 5 pm. We hadden samen wat gedronken wat gegeten een portemonnee gekocht in een klein winkeltje en toen hebben ze ons op de trein gezet. ............................................................. ............................................................. Ons eind station was Ongole. Hij vertrok om 5 uur en we moesten 7 uur reizen. In de trein zaten we met nog een andere familie in de trein, gelukkig konden ze beiden goed Engels. We moesten wel even vertellen wat wij als toeristen in Ongole moesten, want zoveel toeristen gingen daar niet heen. Wij als onervaren (toeristen)hadden geen rekening gehouden met een warme maaltijd of broodje als avondmaal, dus we waren onze medepassagiers reuze dankbaar voor een hapje. Al gauw werd ik ook tante genoemd door hun dochtertje. Wel fijn zo'n vriendelijke familie te hebben tegenover ons, maar het was wel een avond trein, dus moeder en kind gingen een verdieping hoger liggen, maar de man bleef wakker voor ons want we wisten niet waar we eruit moesten.............................................................. .............................We kwamen in de buurt en we hadden al contact met een andere tolk die ons op zou wachten op het station in Ongole en toen de trein echt zachtjes begon te rijden zagen onze vriend Malli (en zijn vriend Haribabu). Hij rende mee tot de trein tot stilstand kwam en we bedankten de man uit de trein en Malli hielp ons met de koffers uit de trein en zo stonden we op het station. Het was rond de klok van 2 snachts. Je zou denken een verlaten station, maar nee er lagen mensen en kinderen te slapen op de grond en op de bankjes.............................................................. ..........................................................................................................................De taxi stond al klaar we werden mee genomen naar het hotel..................................................................................................................========================================================================================================================== * * * * * The Sarovar hotel * * * * * Na het in checken kregen we onze kamer aangewezen. Malli en Haribabu zeiden ga maar snel slapen, want morgen gaat het gebeuren. We hadden een kort nachtje, maar de bedden waren perfect. Zeer goed geslapen. Soms heb ik weleens na een goede nachtrust...waar ben ik welke dag is het, maar nu niet, ik wist nu ga ik mijn broers en zus ontmoeten. Na een lekkere douche genomen te hebben gingen we ontbijten. We zagen nergens broodjes, alleen maar dampende schotels...met vriendelijke mensen klaar om een bordje vol te scheppen. We hadden van de familie in de trein een lijstje gehad hoe we het beste rustig aan het scherpe eten konden wennen en daar hebben wij ons aangehouden de eerste 3 dagen.

Na het (warme) ontbijt nog even terug naar de kamer. Al gauw kregen we een telefoontje dat de jongens (Malli en Haribabu) stonden in de lobby te wachten. Wij naar beneden. Nou dat waren er geen 2, maar 4 tolken. Geweldig...dacht ik wen er maar aan dit is India! Ze vertelden dat de familie onderweg was. Zo konden wij kennis maken met de 2 andere tolken.

En opeens stonden kwamen ze binnen lopen...geweldig moment! ========================================================================================================================== Mijn zus(en zwager) .......................................................................................................................... en met mijn broers en schoonzussen (en Jelle) ========================================================================================================================== Het was een korte maar hele mooie ontmoeting het voelde vertrouwd! Na de lunch hebben we nog wat zitten praten over van alles en nog wat en daarna besproken wat de plannen voor de volgende dag waren. We werden uitgenodigd om naar het dorpje te komen waar ze ons zouden verwelkomen. We moesten wel vroeg komen. We namen afscheid maar de volgende dag zouden we elkaar weer zien. Zo hadden wij de tijd om onze Nederlandse familie te bellen en te vertellen over de eerste ontmoeting en dat we in een mooi hotel zaten. We gingen savonds vroeg slapen. De volgende dag was het vroeg opstaan, douchen en beneden stonden de jongens (Malli en Haribabu) ons al op te wachten. Onderweg wat bananen en flesjes water gekocht als ontbijt. .......................................................................................................................... In de taxi: onderweg naar mijn geboorte dorp! ========================================================================================================================== De volgende keer hoop ik verder te gaan.

Nieuwe weblog

Gisteren avond heb ik een nieuwe weblog geopend waar over mijn man en ik verslag uitbrengen over onze India reis. U/jullie zijn van harte welkom om die weblog te bezoeken en we vinden het erg leuk na het lezen om ook een reactie van uw/jullie kant te krijgen. http://india.reislogger.nl/ Op deze blog ga ik weer verder met mijn handwerkjes. Op dit moment haak ik mutsjes voor baby's. Is heerlijk om onder de koffie een toertjes te haken. En ze zijn zo af. Ze gaan mee de koffer in, we zien wel wie er ééntje nodig heeft. Deze bloem mutsje was een opdracht.

Vervolg

Vervolg....(zie vorige blog) Het allermooiste zou zijn om daar eens te kijken, maar ik ben natuurlijk heel benieuwd naar mijn familie te ontmoeten. Er komt een heleboel bij kijken, dan alleen je koffers in pakken. Een goede voorbereiding is vereist om te weten hoe je als toerist zo fatsoenlijk mogelijk te reizen. Gelukkig hebben we genoeg bereidwillige mensen gevonden, die uit het zelfde dorpje komen die goed Engels kunnen.

Hoe ver zijn we nu? Toen ik de positieve DNA uitslag kreeg, dat het mijn biologische familie is, wilde ik er zo gauw mogenlijk heen. Alles opgeschreven in een schrift, zoals, onkosten, vliegtickets, hotels, taxi's, treinkaartjes, extra geld enz... zonk de moed wel een beetje in de schoenen. Maar met hulp van familie hebben we toch vorige week de tickets kunnen boeken. Nee, we gaan niet met z'n allen, dan was het dit jaar er nog niet van gekomen. Jelle (mijn man) en ik gaan eerst. We hopen er 2 hele weken er voor uit te trekken. 2 Weken zijn lang, zeker voor de kinderen die we achterlaten bij familie, maar anders zouden we in tijdnood komen te zitten. We moeten veel reizen. Onze vlieg uren klok staat al op voor de heenreis van Amsterdam naar Hyderabad op: 13.30 uur vliegen. Maar dan zijn we er nog niet. Van Hyderabad willen we per trein naar Ongole dat is + 7.30 uur. Daar hopen we anderhalve week te verblijven. We reizen vandaar op en neer met de trein naar het dichtst bijzijnde station, Tettu. En vanaf Tettu per taxi naar mijn geboorte dorpje (20 min rijden). Tel maar op alleen al de heenreis...meer dan 21 uur reizen, excl. de vertragingen. Zo zie je dat dit niet zonder enige voorbereidingen kan gedaan worden en als je nog wat wilt zien heb je echt die 2 weken wel nodig. Deze week zijn we bezig met het visum aanvragen. Een hoop papieren invullen. Gelukkig is ons paspoort net vorig jaar vernieuwd. En de inentingen hopen we van de week ook van ons lijstje af te strepen. Daarna kunnen we ons focussen op de inhoud van onze koffers.

Stukje herhaling

Koffie... De kinderen netjes de deur uitgewerkt te hebben en daarna alles weer netjes erbij staat/ligt (mocht er visite komen), de was/vaat machines draaien trakteer ik mezelf nu op een heerlijk bakje koffie. Een mooie gelegenheid om weer eens te bloggen. Op dit moment even geen zieke kinderen of man in huis. Het leek wel of we er niet afkwamen van de griep, het bleef maar rond hangen in huis, ondanks het ventileren. Het handwerken...ligt op geborgen in de kast. Even geen gebrei of gehaak. De komende weken/maanden staan in het teken van; India. Mijn vaste blog lees-sterren weten dat we bezig zijn met India. Het land van mijn herkomst. Ik ben geboren in de staat Andrah Pradesh.

Je kunt hier op dit kleine kaartje al zien dat India echt een groot land is. Zoals je ziet is Hyderabad de hoofstad van Andrah Pradesh, dan is AP weer onder verdeeld in 23 distrikten. Zelf kom ik uit het distrikt Prakasam, waarvan Ongole het hoofdkwartier is.

Om bij mijn dorpje te komen kun je de taxi of de trein nemen. Van Ongole volg je de zwarte helemaal tot aan beneden, daar kom je Tettu tegen. Tettu heeft een treinstation. Hier moet je verder met de taxi. Links en rechts heb je een weg. Als je rechts neemt ga je naar Ramayapatnam. Een plaats aan de kust uiteraard heeft deze ook een vuurtoren.

Vroeger was hier een Amerikaanse Zendingspost. De kerk staat er nog

Deze kerk wordt nog regelmatig bezocht door Indiërs maar ook door toeristen. Terug naar Tettu, ga je links dan rij je net zolang door tot je aan je rechterhand een weg in kunt slaan. Als je die uit rijd kom je eerst een paar huisjes tegen rij nog even iets door dan kom je uiteidelijk in mijn geboorte dorp. Als je op deze link klikt... kun je mee rijden naar mijn ini mini geboorte dorpje. (op mijn voorbeeld kan ik de link niet zien, mocht hij er echt niet opstaan bij het publiceren geef ik hem nog wel een keertje weer in het commentaar). Als een speld in een grote hooi berg. Maar na 36 jaar toch weten te vinden, mede dank zij wikimapia. Op wikimapia stond een keer een commentaar van een inwoner uit mijn dorpje.

Ik kon hem een mailtje sturen en zo ben ik in contact gekomen met de inwoners van mijn dorpje. Samen met mijn 2 Nederlandse broers zijn we er achter gekomen dat er toch een familie was die overeenkomsten hadden met mijn verhaal. wordt vervolgd... 'k Moet nodig aan de slag in de keuken, ze willen graag warm eten tussen de middag.

Stil staan en verder gaan

Het is alweer een poosje geleden dat ik weer wat op mijn weblog heb gezet. Het is me niet in de koude kleren gaan zitten, het terug vinden van mijn biologische familie. Helaas zijn mijn Indiase ouders beiden niet meer in leven. Daarom ben ik des te blijer dat er wel broers en een zus zijn. We hebben eens in de maand telefonisch contact met de broers en zus. In mijn vrije uurtjes ben ik me aan het verdiepen in de geschiedenis van het land, India. Tradities en gewoontes en de taal. Valt nog een hoop te leren. We weten nog niet wanneer de dag komt wanneer ik kan zeggen we gaan ze ontmoeten!! Ik beloof bij deze dat jullie één van de eerste zullen zijn die ik het vertel. ;) Al de tijd heb ik niet stil gezeten. Heb het quiltwerk in de kast opgeborgen, maar wel dat ik het zo kan oppakken. Het haakwerk ligt me wat lekkerder in de hand.

Naast het maken van een baretten ben ik begonnen aan een baby dekentje.

Nog een dagje hard door haken en hij is af.

Hoop wel weer wat vaker te bloggen. Hartelijke groet en een fijne dag/weekend, Sarita